ஓன்னம்மாள் பூக்கூடைச் சிந்து

பூக்கூடைச் சிந்து

கொல்லம் பரும்பு நகர் வாசன்---தமிழ்

மேவும் பிச்சையா தாசன்--வாழுங்

குலமெச்சிய தேனிற்கவி அரசன்

அதனைப் பாட வழியிற்கூட

பூவாம் கூடை சுமக்க ஒன்னு

யாவும் கூட ஈவும் ஒன்னு.

அட்டி தொட்டய்யன் மனைவி--குல

அனுப்பர் வணங்குந் தேவி---

வரமே தரு கொல்லா புரி

இலந்தைக் கோட்டைத் தாயி

குலம் வாழத் துணை நீயே

வலம் வந்தோம் உந்தன் குடியே.

சின்னஞ் சிறுமிகள் உனது --உன்னை

வேண்டியே சுமந்தார் மனது--அனுப்பர்

சுகமே தரு நலமே அருள் அம்மா

வரமே பெற குலமே நலம்

உறவே நீ யெனத் தொழுதோம்

பூக் கூடை சுமந்தோம் அம்மா.

கல்லும் முள்ளும் காட்டுப் பாதை--உன்னை

உள்ள முள்ளும் விலகும்.

அரவம் அஞ்சி முன்னே வணங்கும்

நிலவும் வழியாய் ஒளிரும்

உலவும் மக்கள் துணையாகும்.

கம்மாக் கரையில் அம்மா--அவள்

நம்மாள் வணங்கும் தெவ்வு.--மற்றோர்

சும்மா சோதனை அஞ்சும்

குலமே நலமே கும்பிடப் பலமே

அனுப்பர் வாழ்வே அவளே

அரியின் தேவி ஒன்னு.

பௌர்ணமி நாளே சௌபாக்யமே--அவள்

அவதார ஒன்னுத் தாயி--அவள்

அரியின் திருமதி தேவி-தேவ

உறுமிச் சத்தம் சிறப்பு--இந்த

சிறுமியர் சுமையவள் பொறுப்பு

அறிவாளவளே அனுப்யர் விருப்பு.

எத்தனை தூரம் கடந்தோம்--இன்னும்

மொத்த பாரமும் சுமந்தோம்--அனுப்பர்

சுமையைப் பெற்று அருள்வாள்

கனமே தாங்கும் குணமே ஒன்னு

மனமே ஏங்கும் நமக்காய் தேவி

தனமே தந்தும் காப்பாள் தாயி

அரிதான் அய்யன் தொட்டன்--அவர்

துணைதான் தாயார் ஒன்னு--அனுப்பர்

குலமே காக்க நலமே அருள

இனமாய் அனுப்பராய் பிறந்தர்.

ஆவுகள் மேய்த்த அட்டி தொட்டன்

காவலனாக குடிகள் ஆண்டார். 

இழுக்கிலா குலத்தின் விழுமமறியா---

துலுக்க அரசன் தொடுவானோ--எம்

குலப் பெண்ணை அடைவ தவனோ

அம்மா தாசன் அடியான் மீட்டான்

எம்குலப் பெருமை ஏந்திக் காத்தான்

எப்பெண்ணும் மணக்க லுற்றான்

கோவிலை அடைந்தோம் கூடை இறக்க-அங்கு

ஆவினை அழைக்க அடர்வனம் ஏக-இங்கு

பூக்கூடை சுமந்தோர் பூந்தளிர் தேற

நோக்குடை அனுப்பர் வாக்கது கேக்க

வாக்குடை ஒன்னு வாசலில் காக்க

மாப்படை அனுப்பர் மனத்துயர் நீ க்க.

தாயரம்மா ஒன்னு சேயோர் நாம்அனுப்பர்--ஆயோர் 

குலம் காப்பாள் அவளே நமது காப்பு.

பூக்கூடை இறக்கு வாக்களித்தாள் நமக்கு

ஓன்றுகூடி வாங்க கையேந்து வோங்க

இல்லையின்னு மறுத்து ஏன்றும் சொல்ல மாட்டாள்.

எல்லை நின்று காப்பாள் தொல்லை இல்லை நமக்கு.

கவிஞர். கொ.. பெ. பிச்சையா.